Geïsoleerd? Schrijf een brief. Over Madame de Sévigné.
In 1669 verliest Madame de Sévigné haar dochter. Niet dat ze sterft, Françoise-Marguerite, gelukkig niet! Ze trouwt. En ze verhuist met haar man naar een kasteel ver van haar vandaan, in de Provence. Madame de Sévigné raakt geïsoleerd, ze verliest het gezelschap van de vrouw met wie ze dagelijks omging, ze kan haar niet meer spreken, aanraken, opzoeken. Uit wanhoop, uit noodzaak werd ze zo de grootste literaire ‘épistolière’ van haar eeuw.
Een paar dagen na haar dochters vertrek schrijft Madame de Sévigné de eerste van de 764 brieven die ze aan Françoise zal schrijven. Ze huilt, is wanhopig, ze voelt zich alsof haar hart en haar ziel zijn uitgerukt: ‘Mijn pijn zou niets voorstellen als ik haar kon beschrijven; ik zal het dan ook niet proberen. Ik zoek mijn lieve dochter overal, maar ik vind haar niet meer, en met iedere stap die ze doet raakt ze verder van me af. Ik ging dus maar naar Sainte-Marie, huilend en bijna stervend. Het leek wel of mijn hart en mijn ziel waren uitgerukt, wat een wrede scheiding! Ik wilde alleen zijn, ik bleef maar huilen..Ik omhels je met een tederheid die zijn gelijke niet kent.’ Drie dagen later, als zij een brief van haar dochter heeft ontvangen, klaart ze op: ‘Je houdt van me, m’n lieve kind, en je zegt het zo mooi dat ik m’n tranen niet kan bedwingen. Je gevoelens worden ontvangen met een tederheid en een gevoeligheid die alleen begrepen worden door diegenen die liefhebben zoals ik. Wees ervan verzekerd dat ik voortdurend aan je denk. Ik ben steeds bij je. Blijf altijd van me houden. Dat is het enige dat me kan troosten.’
Verder lezen? Lees mijn portret van Madame de Sévigné in Zij namen het woord. Rebelse schrijfsters in de Franse letteren (Atlas Contact).
