Berichten

Leïla Slimani over de positie van de vrouw in Marokko en elders

Een paar weken geleden zag ik op een strand in Zuid-Frankrijk een bruiloftsgezelschap, een gemengd Frans-Marokkaanse groep. De grootvaders, in djellaba, en de grootmoeders in gewaden tot op de grond, met effen lange hoofddoek, bleven op de boulevard. De jonge vrouwen, in strakke minirok, flink opgemaakt, trokken hun pumps met stiletto hakken uit en liepen rokend achter het bruidspaar aan, over het zand naar de zee. De jongemannen gingen voorop, in strakke zwarte pakken, met leren dassen en een zonnebril met spiegelende glazen. Daarachter de bruidegom, met grote stappen, zijn puntschoenen naar buiten gedraaid, stralend, met een heel potje gel in zijn haar. Twee meter daarachter de bruid, struikelend en worstelend in een witte lange jurk met een sleep van drie meter, een stukje vitrage voor haar gezicht. Ze keek verward en bedrukt.

Wie het werk van Leïla Slimani (Rabat, 1981) heeft gelezen, kan zo’n tafereel niet meer met de gebruikelijke vertedering bekijken. Dit speelde zich af in Frankrijk. De gesprekken die Slimani voerde met Marokkaanse vrouwen en publiceerde in haar boek Seks en leugens, vonden plaats aan de overkant van de Middellandse zee.

Slimani, Frans-Marokkaans schrijfster en journaliste, door president Macron benoemd tot ambassadeur voor de francophonie, maakte een journalistieke analyse van een land zonder seksuele vrijheid, ze brengt in kaart hoe mensen, en vooral vrouwen, lijden onder en omgaan met de frustratie en de waanzin die een dergelijke onvrijheid veroorzaakt. Vrouwen vertellen haar hun verhaal.

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/31/de-vrouw-mag-geen-individu-zijn-a1604979