Over De voyeur van Christophe Boltanski

Een man kijkt door de beslagen ruiten van een Parijs’ café, vlakbij de Sorbonne. Er zitten studenten die de wereld doornemen, flirten en koffie drinken. Het ruikt er naar tabak en chloor, uit de jukebox klinkt Marvin Gaye. In zijn verbeelding ziet de man zijn moeder daar zitten, in haar jonge jaren, toen hij haar niet kende.

Zij is onlangs overleden en met zijn zus heeft hij haar appartement leeggehaald. Een overvol huis waar nooit iets is weggegooid. Ze ontruimden het ‘zoals je een fles leegklokt, zonder iets uit te zoeken’, bijna alles ging de vuilnisbak in. Een paar notitieboekjes werden gespaard. En een paarsblauwe plastic map, met een etiket: dossier detectives.

Die map wekt zijn interesse: moeder had blijkbaar een onvermoede kant. Ze was niet alleen de vrouw die zich de laatste twintig jaar liggend op een matras in haar huis opsloot en daar verdronk in de rotzooi. De vrouw van wie hij zich verwijderde, die nooit om iets vroeg, maar aan wie ‘alles schreeuwde om hulp’. Schuldig voelt de verteller zich, ‘schuldig aan het niet verlenen van hulp aan iemand in nood’. Hij was altijd op reis, druk, bezig. In de notitieboekjes noteerde ze onder meer precies hoe laat ze haar zoveelste sigaret rookte, in de map vindt hij aanzetten tot detectiveverhalen. Een van de onvoltooide krimi’s heeft als hoofdpersoon een man die met een verrekijker de bewoners van een tegenoverliggende flat bespiedt.

Wat volgt in De voyeur is een klassieke speurtocht naar het leven van de overleden moeder, een populair thema in de literatuur van nu. Lees verder via:

https://www.nrc.nl/nieuws/2020/02/14/waarom-schreef-mijn-moeder-in-het-geheim-detectives-a3990371