De nieuwe Françoise Sagan

Het gonsde deze zomer van de geruchten in de Franse uitgeverij: er zou een boek verschijnen dat nergens was aangekondigd, in een oplage van honderdduizenden exemplaren. Er werd gegokt: een autobiografie van Brigitte Macron? Van Johnny Hallyday? Het bleek een nog niet eerder gepubliceerde roman van Françoise Sagan, die ineens in de winkel lag, op 19 september, precies vijftien jaar na haar dood in 2004.

Het werd niet de mediastorm waarop haar zoon Denis Westhoff gehoopt had. Er werden 80.000 exemplaren gedrukt en er was wat gemor: een onvoltooide roman, waar kwam die ineens vandaan? Uit de enorme juridische en praktische warboel die Westhoff aantrof nadat hij het, drie jaar na de dood van zijn moeder, aangedurfd had de erfenis te accepteren. Het besluit zette zijn leven op zijn kop: de schulden beliepen meer dan een miljoen en uitgevers wilden Sagans werk niet leverbaar houden, zo schreef Westhoff eerder in de biografie Sagan et fils (2012).

In zijn voorwoord bij Les quatre coins du coeur – een mooie Saganiaanse titel – schrijft Westhoff dat hij niet precies meer weet hoe het manuscript in zijn bezit kwam. Hij herinnert zich een dun stapeltje papier, moeilijk leesbaar, met een plastic ringbandje, in twee delen, dat hij uit een enorme hoop dossiers viste. Hij weet ook dat het manuscript door anderen is herschreven en gecorrigeerd omdat het ooit verfilmd zou worden. Hij aarzelde: moest hij het wel laten verschijnen in deze duidelijk onvoltooide staat? Uiteindelijk besloot hij dat de lezers van zijn moeder recht hadden op dit onvolmaakte onderdeeltje van haar oeuvre. Hij nam het oorspronkelijke manuscript, corrigeerde het zoals hij ‘het nodig achtte’ en veranderde niets aan de ‘stijl en de toon’ van de tekst, noch aan ‘de absolute vrijheid, de ongedwongen esprit, de wrange humor en de aan schaamteloosheid grenzende stoutmoedigheid’, kenmerkend voor Sagans oeuvre.

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/09/26/een-echte-sagan-in-wording-a3974740