Iqaluit, Inuitfilm van Canadees Benoît Pilon

Iqaluit is de naam van een klein stadje, of eerder een groot dorp in het uiterste noorden van Canada, tegen de poolcirkel aan. Het is de hoofdstad van de regio Nunavut en heette vroeger Frobisher Bay. In Inuktitut, de taal van de Inuit die hier wonen, betekent Iqaluit ‘plek met veel vis’.

Iqaluit is ook de titel van de nieuwe film van de Frans-Canadese filmmaker Benoît Pilon, die de wereldpremière gunde aan het filmfestival Film By The Sea in Vlissingen, waar deze week van s’ morgens vroeg tot ’s avonds laat films werden getoond aan een nieuwsgierig en talrijk publiek. De vertoningen van Pilons film zorgden iedere keer voor uitverkochte zalen. En terecht. Het is in plot en beeld een schitterende film over een wereld die ons vreemd is. Zelfs Canadezen kennen dit aparte universum dat duizenden kilometers ten noorden van Montreal ligt, nauwelijks, verteldt Pilon, ook voor hen is het een volstrekt andere wereld. Twee maanden per jaar is het er licht en dan gaat de zon ook nauwelijks onder, de rest van de tijd is het er grotendeels donker. Iqaluit gaat over liefde, huwelijk, overspel, dubbellevens, over stad versus natuur, over leven in de hectiek en leven in rust, maar vooral over de clash van culturen: hoe die ander, die zo’n ander leven leidt, te begrijpen, hoe hem de hand te reiken?

In de film gaat Carmen, de vrouw van Gilles, die in Iqaluit een bouwonderneming heeft voor het eerst naar de plek waar haar man de helft van het jaar werkt. Hij is van een rotsachtige heuvel gevallen, onder verdachte omstandigheden, en hij sterft in haar bijzijn. Wat volgt is haar zoektocht naar het hoe en waarom van zijn dood. Stap voor stap ontdekt ze hoe zijn leven daar eruit zag, waar hij werkte, met wie en welk privéleven hij er opbouwde. Tegelijkertijd maakt ze nader kennis met de Inuit, met hun harde leven en hun geschiedenis. Hun voorouders werden door de Canadese overheid tegen hun wil verplaatst naar het noorden. Nog in de jaren 50 werden kinderen uit hun gezinnen weggehaald en ondergebracht op internaten, zodat ze de Canadese cultuur tot zich zouden nemen. Ze werden door priesters misbruikt en uitgebuit. Pilon laat tegelijkertijd de pracht en de schoonheid van de natuur zien, die een volwaardig personage van de film is: de eilanden, de rotspartijen, de luchten, de compelte isolatie van de bewoners is indrukwekkend.

Bijzonder is ook dat Pilon, net als in zijn vorige film, The necessities of life, werkt met Inuitacteurs. Hun trage en bedachtzame manier van spreken, hun blik geven de film een diepere, menselijke laag.

Voorlopig draait de film nog niet in de bioscoop, over een paar weken gaat hij pas in Québec in première. De film verdient een breed publiek.

https://www.filmbythesea.nl/voorstellingen/iqaluit