Tag Archief van: Blondel

Mijn kantoor rijdt met bijna 300 kilometer per uur door Noord-Frankrijk. Zodalijk rijdt de Thalys Gare du Nord binnen, over een uur zit ik in de TGV met bestemming Nancy. Die stad organiseert traditiegetrouw de eerste Salon du Livre van de rentrée, dit jaar worden er maar liefst 600 auteurs verwacht. Drie volle dagen van interviews, debatten en radio- en tv-uitzendingen. Voor de ambassade en het Letterenfonds ga ik eens met de festivaldirecteur bespreken of daar volgend jaar niet een paar Nederlandse schrijvers bij kunnen zijn.

Dagblad Le monde kopt: L’ouragan Irma sème la dévastation aux Antilles. De regen klettert tegen de ramen, de Noord-Franse dorpjes in het glooiende landschap liggen er vredig bij. Ik ben beland in een groepje dertigers, vrouwen die worstelen met mannen (doet die van jou dat ook?), kleine kinderen (alweer verkouden/niet doorgeslapen/huilerig) en bazen die hun het leven zuur maken (laptop meegenomen naar Afrika/zin om af te haken/kan het dak op). Parijs lonkt. ‘We want to sit together’, roepen ze tegen de Franse conductrice die hen erop wijst dat ze andere stoelen bezetten dan die ze hebben gereserveerd.

Ik denk aan een mooi boekje dat ik van de zomer in één ruk uitlas, De trein van 6.41, van Jean-Philippe Blondel, in de vertaling van Martine Woudt (uitgeverij Cactusbooks). Een man en een vrouw komen in een vroege volle trein, van de banlieue naar Parijs, naast elkaar te zitten. Ze kennen elkaar, herkennen elkaar na een tijdje, dertig jaar geleden hadden ze iets, een weekend Londen verliep desastreus. Hij (net gescheiden, ongelukkig, mislukte carrière) denkt achteraf met schaamte terug aan wat hij deed, zij (geslaagde getrouwde zakenvrouw op de terugweg van een bezoek aan haar ouders) wilde sindsdien nooit meer naar Londen terug. Je belandt in hun hoofd, in de wilde stroom van gedachten en van beelden van toen, van nu. Ze wisselen geen woord. Een heel leven trekt aan je voorbij. Blondel pakt je in.

En vooral blijft het daar, in die treincoupé heerlijk rustig.