Une enfance van Philippe Claudel

De nieuwe film van de schrijver en cineast Philippe Claudel bevat een scène waarin de hoofdpersoon van de film, een jongen van een jaar of twaalf, in het hoge gras ligt. Hij ziet hoe een wesp op een schitterende vlinder landt en zich opmaakt om hem een doodssteek te geven. De jongen pakt de wesp met zijn blote vingers, de bevrijde vlinder vliegt op, de immens blauwe hemel tegemoet.

Het is een beeld dat exemplarisch is voor de film Une enfance, die net in Frankrijk en ook in Nederland in première is gegaan. Een jeugd – ja, en wat voor een. De jeugd van wie opgroeit bij zijn werkeloze, verslaafde moeder en haar steeds wisselende mannen, al even werkeloos en al even verslaafd. Er wordt gescholden op het vaderland, op buitenlanders, op wie wel werk heeft kunnen vinden. Er wordt gevlucht in feesten van drank, drugs en orgieën. De twaalfjarige jongen die we volgen ziet het aan, met bewonderendswaardige zelfbeheersing. Hij zorgt voor zijn halfbroertje, zet de wekker zodat ze op tijd op school komen, doet boodschappen en maakt eten klaar. Hij koestert een wit katje, wordt verliefd op een onbereikbaar meisje. In een wereld van chaos, geweld en ontsporing is hij de enige met verantwoordelijkheidsgevoel, de twaalfjarige is de wijste.

Je bekijkt de film met een knoop in je maag, het is allemaal wel erg onrechtvaardig, wel erg zwaar. Zo’n enfance – hoe kom je daar uit vandaan, wat doet het met je. Her en der is de film wat over the top, ja, ik begrijp wat je wilt zeggen, denk je dan, het is genoeg. Maar de beelden zijn prachtig, de dialogen sterk en gelukkig is het einde niet zo zwartgallig als je lang verwacht. De vlinder wordt bevrijd, er gloort hoop, ondanks alles.

http://www.premiere.fr/film/Une-Enfance-3943862