Royan, la professeure de français, van Marie NDiaye, door Nicole Garcia

Een vrouw komt thuis. In de hal van haar appartementengebouw pakt ze de post uit haar postvakje. Ze hoort dat er boven, op haar etage, twee mensen voor haar deur staan te wachten. Het zijn de ouders van een van haar leerlingen, een meisje dat zelfmoord heeft gepleegd. Ze wil hen niet spreken, niet ontmoeten. In een monoloog van ruim een uur vertelt ze, staande voor de postvakjes, in een donkere, onpersoonlijke hal, haar verhaal. Over haar leerling, niet de mooiste, wel de intelligentste, die werd gepest en getreiterd. Over de persoonlijke, wanhopige brieven die het meisje haar schreef en die ze nooit beantwoordde.
Maar ze vertelt ons ook over haar eigen leven. Haar jeugd in Oran, de harde, liefdeloze manier waarop ze werd opgevoed. Of beter gezegd, niet werd opgevoed. Over haar huwelijk, haar man en haar kind, die ze verliet om zich, anoniem, in Royan te vestigen, waar ze een respectabel leven opbouwde als docent Frans. Ze is niet geliefd, ze is geen liefdevolle vrouw, zegt ze. Nee, daarvan zijn we aan het eind van de vijf kwartier monoloog door een schitterende Nicole Garcia, maar al te goed doordrongen. Schuldgevoel schemert door haar woorden heen. Maar we weten ook waardoor dat komt.
Opnieuw schrijft Marie NDiaye over een ‘femme puissante’, een vrouw die moet knokken, een vrouw die verhard is, verstard wellicht door wat haar is overkomen. Ze heeft haar hand niet kunnen uitsteken om een ander te redden, ze zit gevangen in haar eigen universum, op de grens van realiteit en waanzin. Een indrukwekkend stuk, waar je beduusd vandaan komt. Marie NDiaye schreef het stuk speciaal voor Nicole Garcia, zelf geboren in Oran. De regie werd gevoerd door haar zoon, Frédéric Bélier-Garcia. Het stuk werd geprogrammeerd op het Festival van Avignon, in de zomer van 2021, maar werd door de pandemie geannuleerd. Het staat nu in de Espace Cardin, in Parijs.