Florence Noiville: L'attachement
Een liefdesgeschiedenis, een oudere man, een achtienjarig meisje. Het zoveelste Lolitathema in weer een ander jasje? Florence Noiville weet in haar tweede roman, L’attachement, die valkuil te omzeilen en zet een indringend verhaal neer, dat je ook na lezing van het boek nog een tijdje bezighoudt.
Tout ce qui est anachronique est obscène, schreef Roland Barthes in zijn Fragments d’un discours amoureux, het motto van de roman. Inderdaad – de vertelster is 49 jaar oud als haar het bericht bereikt van de als schandalig ervaren verhouding die zij 30 jaar geleden beleefde, met een van haar leraren. Maar het gaat Noiville niet om het verhaaltje dat in drie zinnen te onthullen zou zijn. Het gaat haar om de achterliggende vragen: uit hoeveel ‘ikken’ bestaat een mens? Hoeveel levens kun je eigenlijk leiden? Waarom maak je de keuzes die je maakt? Hoeveel blijft er eigenlijk onbesproken, onbegrepen en onuitgelegd in een mensenleven? En ook: hoe haakt alles uiteindelijk toch weer in elkaar?
Noiville speelt fijngevoelig met de taal, ze kijkt achter de betekenissen, legt onverwachte verbanden, haalt woorden uit elkaar – iets wat we bijvoorbeeld ook aantreffen bij haar collega Lydia Flem (bekend van bijvoorbeeld Comment j’ai vidé la maison des mes parents et recenter, Comment je me suis séparée de ma fille et de mon quasi-fils). Net als Flem schrijft Noiville korte alinea’s, soms filosofisch, soms observerend, altijd reflecterend. De structuur van het boek is zonder meer knap: met verschillende vertellers rijgt ze het verhaal aan elkaar en creeërt ze – vooral tegen het eind – oplopende spanning met een onverwachte ontknoping. Hopelijk laat een Nederlandse uitgever snel zijn oog vallen op L’attachement.
