Marie Darrieussecq en Ons leven in de bossen
De ‘aanklikker’ is een personage in de nieuwe roman van Marie Darrieussecq. Eigenlijk is het een beroep, iemand die ‘robots al onze gedachteassociaties moet bijbrengen, zodat ze ooit onze plaats kunnen innemen’. De aanklikker moet begrippen als ‘verschrikkelijk’ of ‘weerzinwekkend’ linken aan beelden van lichamen die bij een aanslag aan stukken gereten zijn. Zo wordt robots ook wat empathie bijgebracht. De aanklikker klikt bijvoorbeeld: ‘blauw = hemel = blues = melancholie = muziek = blauwe plek = blauw bloed = adel = onthoofding’.
Hoewel de aanklikker de hele dag werkt en ’s nachts maar een paar uur mag slapen, kan hij er niet van leven: Indiërs, Nigerianen, Filippino’s, Peruanen doen hetzelfde werk voor de helft van het geld. Het lukt hem niet ander werk te vinden. Wat had hij graag iets met kunst gedaan, Beethoven linken aan ‘mooi’ of ‘muzikaal’. Maar nee. En dus belandt de aanklikker bij de psycholoog, die bij hem de diagnose stelt: depressief, suïcidaal.
In het nieuwe boek van Marie Darrieussecq (1969) zitten we in het hoofd van die psychologe, gespecialiseerd in traumaverwerking. De psychologe werd wees op haar zestiende, ze kreeg toen een genetisch gemodificeerde hond, met een chip ‘om hem geschikt te maken voor het leven in een (raamloos) appartement’. Ze denkt na over haar leven, over de tijd waarin zij leeft, een tijd van ‘ontvoeringsgolven’, ‘orkanen van verdwijningen’ en ‘stormen van aanslagen’. Een tijd waarin alles overal wordt gefilmd, opgenomen, geregistreerd en gecontroleerd.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/02/22/verdwenen-in-het-bos-voorgoed-offline-a3654938
