Laat het Frans, Duits en Italiaans bloeien!
Gisteren vergeleek Christian Weijts in zijn column het onderwijs in moderne talen met vlinders in een potje, met een dekseltje waarin gaatjes zijn geprikt.
Een treffend beeld. Inderdaad snakken die metaforische vlinders naar lucht en smeken ze erom hun prachtige vleugels te laten zien, de wereld te kleuren. Ze kunnen je verbeelding op gang brengen, die vlinders, je naar vreemde, onbekende plekken voeren, waar je nog nooit bent geweest, hoogstens van hebt gedroomd. Van ’papa fume une pipe’ naar de Eiffeltoren, van ‘mit, nach, nebst und samt’ naar Nina Hagen en Goethe.
Ik zag de ontpopping van rups tot vlinder voor het eerst in het woonhuis van de Franse schrijver Alphonse Daudet, in de Ardèche, dat toen verbouwd was tot een zijderupsenkwekerij. Honderden poppen zag ik daar liggen, naast elkaar. Sommige wiegden al heen en weer, in andere zat een beginnend scheurtje. Er zat leven in. Een vlinder uit een pop zien komen – een wonder van de eerste orde. Vergelijk het met het leren van het Frans, Duits of Italiaans: hoe bestaat het, denk je, er is meer dan je tot nu toe dacht, er zijn andere, bruisende werelden dan de jouwe op deze aarde, universa die erom vragen ontdekt te worden.
Later bezocht ik een vlindertuin in Londen, een magische ervaring waar mijn kinderen het nu nog over hebben. Weer later bezocht ik een Thais bedrijf gerund door vrouwen die van inheemse zijde schitterende stoffen maakten. Alsof je voor het eerst in Parijs langs de Seine loopt, meerijdt met een Londense bus, de Trevi-fontein in Rome ziet.
Met behoudzucht, zoals Weijts meent, heeft dat alles niets te maken. Wel met schoonheid, inzicht, begrip en de wens dat alles mee te geven aan een volgende generatie. Dat weet minister Bruins ook wel, alleen zit hij helaas in dit kabinet. Dom, dom.
Toevallig las ik vorige week het nieuwe boek van de Franse auteur Jean Rolin, Les papillons du bagne. In die roman neemt Rolin de film Papillon, het beroemde boek van Henri Charrière, als uitgangspunt. Hij legt, in de voetsporen van vlinderjager Nabokov, het leven van de vlinder onder de loep. En passant vertelt hij over wetenschappers die honderdduizenden vlinders vingen. Allemaal in netten gevangen of potjes gestopt, en sindsdien opgeprikt, dood en vol stof.
Zelf hield ik vroeger niet van kinderen die dieren in potjes stopten. Wreed en zinloos. Laat het Frans, Duits en Italiaans bloeien, voed ze, begiet ze, leg een vlindertuin aan, laat ze ontpoppen en tot leven komen, juist nu.