La maison de Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye
Spartaans – die indruk maakt het kamertje waarin de Franse schrijfster Colette de eerste jaren van haar leven sliep. Het ligt pal boven de poort van de straat naar de binnenplaats. Het is er donker – er is maar één klein raam – , er staat een bed, een lampetkan, een kandelaar, een stoel. Er is maar één uitgang: via de slaapkamer van haar moeder.
Sinds drie jaar is het Maison de Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye, de geboorteplaats van de beroemde schrijfster, gerenoveerd en kun je een paar keer per dag met een rondleiding mee. Dan zie je het paradijs van haar jeugd. Een eldorado, als je haar romans moet geloven, waar een man en een vrouw dertig jaar samenwoonden zonder ooit hun stem te verheffen. Een walhalla waar een moeder met groene vingers in de tuin werkte, kersen plukte, boeketjes schikte en rustieke barometers maakte van de voelsprieten van haverkorrels.
De rondleiding voert dan ook eerst door de tuin, waarover Colette zo vaak schreef. Hij is nog steeds prachtig: paarse en witte klokjes, perken azalea’s, lavendel, hoge dennen, een kruidentuin, een oude wingerd – alles zoveel mogelijk aangelegd in de staat van toen.
De vensterbank van de keuken – een houten tafel, veel koperen potten en pannen – bevindt zich bijna op dezelfde hoogte als de tuin, waardoor je van daaruit direct zicht op de bloementuin hebt. Aan de andere kant van de keuken kom je via de gang in de eetkamer. Die is relatief klein, maar duidelijk met een goed gevulde beurs ingericht. Zware gordijnen, dure porseleinen borden versierd met kleine groene blaadjes, kristallen glazen, zilveren couverts, damast op tafel – toen Sido, de moeder van Colette, met haar rijke, maar o zo lelijke grootgrondbezitter trouwde, heeft ze het beste en modernste uit Parijs laten komen. In de zitkamer staat de bladmuziek op de piano, een rieten zonnehoedje ligt naast de vaas met vers geplukte oleandertakken, een dominospel half afgemaakt, alsof de spelers net even naar buiten zijn.
Als we Colette moeten geloven zong haar vader, de éénbenige kapitein, hier romantische liedjes om uiting te geven aan de eeuwige liefde voor zijn vrouw. Het zijn idyllische tafereeltjes – te idyllisch om waar te zijn.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/10/31/idyllische-tafereeltjes-te-idyllisch-om-waar-te-zijn-a3978568
